The Art of Color

Na de duologie Daughter of the Pirate King was ik zeer nieuwsgierig naar wat er nog meer uit de pen van deze auteur zou vloeien. En na het lezen van de samenvatting van dit boek wist ik: die wil ik lezen! Magie-loos Maar de magie, die zo overduidelijk aanwezig was in de duologie miste ik. En dan heb ik het niet over toverkunst maar de magische gevoelens die een boek je kan geven. Ook waren die boeken veel kleurrijker maar goed, dat kwam natuurlijk door de setting en de personages die in die serie mee speelden. Niet slecht Daarmee wil ik niet zeggen dat dit een slecht boek is, het verhaal sprak me gewoon niet zo aan, niet wat ik ervan verwacht had. Daarnaast gedroegen de hoofdpersonen zich net niet volwassen genoeg naar mijn mening. Rasmira is wel een sterk meisje, een onverslaanbare warrior, maar op het gebied van jongens/verliefdheid een tikkeltje kinderachtig. Het fantasie gehalte was best hoog, en leuk, maar de God die Rasmira moet verslaan vond ik een anticlimax. Die had ik liever ...

Het gebeurt niet zo heel vaak meer dat ik 5 sterren geef aan een boek, en al helemaal niet aan een young adult. Mijn smaak is in de loop der jaren duidelijk veranderd want er was een tijd dat ik smulde van young adult en dan met name het fantasie/bovennatuurlijke genre. In die tijd was Julie Kagawa één van mijn favoriete schrijfsters. Ik genoot van haar serie The Iron Fae, de spin off Call of the Forgotten en de vampier serie Blood of Eden. Ik keek dan ook uit naar haar serie Talon. Want naast dat ik heel graag weer een serie van haar wilde lezen zijn draken mijn favoriete fantasie wezens en ik was heel benieuwd naar de draai die ze hieraan zou geven. Zoals altijd heb ik gewacht tot de serie compleet zou zijn maar dat hield wel in dat ik er een beetje tegenop zag om er aan te beginnen. Want ook daarin ben ik veranderd. Las ik het liefst series achter elkaar, op het moment vind ik het te lang duren en te langdradig worden. Ik begon dus aan dit boek met in mijn achterhoofd dat ik waarsch...

Dit boek gaat over een pester en degene die hij altijd pestte. Maar de gepeste partij werd door haar pester ook een pester. Niet voor anderen maar ze gaf hem terug wat ze kreeg. The Boss 3 Jaar lang heeft Blue (Cleo) rust gehad. Haar pester was met de noorderzon vertrokken nadat hij de avond ervoor haar prom had verpest. Ze hoopte hem nooit weer te hoeven zien maar het lot is haar niet goed gezind. Door omstandigheden is ze gedwongen als dienstmeisje te werken in zijn ouderlijk huis en nu is hij terug en dus haar ‘baas’. Ze is op het ergste voorbereid en in het begin lijkt het alsof hij verder gaat waar hij opgehouden is maar toch is er wat veranderd; af en toe is hij bezorgd om haar. Maar dat wimpelt ze weg als iets wat hij later weer tegen haar kan gebruiken. Machtsstrijd Zach is inderdaad geen leuke man. Je ziet in hem duidelijk de pester die hij was want hij probeert Blue op allerlei manieren aan zijn wil te onderwerpen. En lange tijd is het een machtsstrijd tussen twee ...

Mmmm, dit tweede deel heeft me doen besluiten niet verder te gaan met deze serie. Waarom? Kort samengevat, dit is een ontzettend langdradig boek Houd ik in de regel enorm van de intriges van de Fae, het waren er in dit boek zo ontzettend veel dat ik er compleet de kluts van kwijt raakte. En niet alleen van de Fae. Omdat we de pov’s van zowel Cécile als Tristan krijgen en er in de menselijke wereld net zoveel intriges spelen als in die van Tristan ging het dus dubbel op. We zaten ook erg veel in hun hoofden en daar wordt een verhaal ook niet veel sneller van. De laatste loodjes Ik bleef wel doorlezen want ik wilde toch wel heel graag weten hoe het verder zou gaan maar heb er wel ontzettend lang over gedaan, meer dan een bladzijde of 50 per keer hield ik niet vol, en tegen het einde gaf ik het zelfs nog bijna op. Dit omdat ik toen wel al wist dat mijn avontuur met Cécile en Tristan hiermee zou eindigen. Aan de ene kant vind ik dat heel erg jammer want ik ben nog wel een beetje nieuw...