The Art of Color

Mei, ik hoop dat je het beter doet dan april want april heeft mij diep, diep teleurgesteld dit jaar. Ik verheug me altijd zo op die maand, maar aan het einde ervan is er bijna nog geen blaadje aan de bomen te bespeuren en in plaats van mooi weer kregen we regen, hagel en sneeuwstormen Het was dus weer om lekker bij de kachel onder een dekentje te zitten lezen en haken, iets wat ik dan ook vaak gedaan heb. In de maand april is de Crochet Along   ‘Last dance on the beach’  van start gegaan en natuurlijk doe ik mee want ik heb nog nooit een blokken deken gehaakt en dat leek me wel eens leuk om te doen. Elke week krijgen we een nieuw patroon en na 14 weken heb je als het goed is een prachtige deken. Als je mijn vorderingen wilt volgen kom dan eens kijken op  Simply made by Alma April had wel een feestelijk tintje want onze Mexx is 1 jaar geworden. Hij is uitgegroeid tot een prachtige, grote hond en hij is ontzettend lief maar zeker ook waaks! Het is eigenlijk een Golden Retri...

Wat is dit toch een leuke urban fantasy serie!. Het heeft een super heldin met een verschrikkelijk leuke achterban. De romance is helemaal niks, ik kan mij eerlijk gezegd niet zo vinden in de relatie van Cordi met Nick, maar het is gelukkig maar een klein onderdeel van het verhaal. Nick is best een aardige jongen hoor, maar hij zeurt teveel; er zit niet genoeg alpha male in hem. Alleen de 2 andere sexy mannelijke hoofdpersonen maken het op dat gebied nog een beetje interessant. Niet dat Cordi op een andere manier aan ze denkt dan vrienden, nou ja in het geval van de elf kan je niet eens van vriendschap spreken, maar de potentie is aanwezig (misschien bedenk ik dingen die helemaal niet gebeuren maar laat mij dan maar lekker in mijn illusie hahaha). Nee, dit boek/deze serie moet het vooral hebben van zijn kick ass heldin, een uniek plot en een scala aan bovennatuurlijke wezens. En deze was nog leuker dan zijn voorganger omdat Cordi vervloekt wordt en veranderd in een ander wezen View Spo...

Dit derde en laatste deel van Ashley Parker heb ik ook weer met plezier gelezen, maar toch is mijn waardering iets naar beneden gegaan. Ik werd zo langzamerhand een beetje moe van de soms bloemrijke en zogenaamd grappige schrijfstijl. Het is niet zo dat alle humor te was, er zaten echt wel humoristische momenten in, maar ik vond het niet altijd grappig of leuk. De momenten waarop ik dat zo voelde waren die die minder spannend waren. Was het spannend, dan had ik daar absoluut geen last van. En spannend was het af en toe hoor, en verdrietig want de groep lijdt grote verliezen. Vaak heel onverwacht en soms niet eens door zombies. Want het wordt al snel duidelijk dat de vijand niet bestaat uit een horde zombies, maar mensen die rijk en machtig hopen te worden van de uitbraak en niets uit de weg gaan om hun doel te bereiken. Het is een verschrikkelijk bittere pil want als ze alleen hadden moeten vechten tegen de zombies dan waren de verliezen veel minder groot geweest. De dood van de pers...

Drie jaar geleden las ik het boek Greta and the Goblin King en ik was ondersteboven van deze magische fantasie wereld. Ik wilde zo snel mogelijk verder gaan met het verhaal van Greta en Isaac, maar de auteur liet mij wachten, en wachten, en wachten…. Twee jaar lang was er niets bekend over een vervolg, niet op de website van de auteur en ook op Facebook sprak ze er niet over. Ik was bang dat er nooit een vervolg zou komen totdat zo ineens, uit het niets leek het wel, deel 2 verscheen. Maar hoe graag ik hem ook wilde lezen, ik besloot te wachten tot ik zeker wist dat er een 3e deel zou komen en ik daar niet ook eeuwen op moest wachten. En weer werd ik verrast. Iets minder dan een jaar later is ook het laatste deel uitgegeven en kan ik eindelijk verder met het verhaal van Greta en Isaac. Maar ik besloot deel 1 eerst opnieuw te lezen om weer helemaal bekend te raken met het verhaal. De grote lijnen wist ik nog wel maar de details waren vervaagd. Het was goed om mijn geheugen even op ...

Heel lang was het horror genre, en dan met name zombies, een no-go voor mij. Verschrikkelijk leek me dat, al dat bloed, de afschuwelijke verminkingen en het eten van hersenen. Om dat laatste moet ik nu verschrikkelijk lachen. Het laatste waar ze aan toe komen zijn de hersenen, als ze er al aan toe komen. Het is een leuk bedenksel van film-makers . Ik had me dan ook nooit kunnen bedenken dat ik verschrikkelijk zou genieten van zombie boeken en dit boek is daarop geen uitzondering, ik heb er van gesmuld! Wat ik vooral verschrikkelijk leuk vond van dit boek is dat de hoofdpersoon, Jane, geen stoere meid is die getraind is door een militaire vader of op een andere manier kennis gemaakt heeft met wapens en een vechtsport. Nee, onze Jane is een cheerleader, weet helemaal niks van wapens en gruwelt ervan om een zombie, ook al weet ze dat’ie eigenlijk al dood is, uit te schakelen. Ze wordt door schade en schande wijs en moet onderricht worden in hoe een zombie uit te schakelen en hoe e...

Urban Fantasy is één van de genres waar ik van houd, maar ik vind het best moeilijk om in dat genre een boek te vinden dat me ook werkelijk aanspreekt. Er mankeert in mijn ogen altijd wel wat aan: ik vind de hoofdpersoon niet leuk, de fantasie wereld spreekt mij niet aan of de schrijfstijl is niet leuk. Ik ben te kieskeurig geworden en daar baal ik wel eens van. Ik was dan ook blij dat dit boek me wel gelijk aansprak, zowel de hoofdpersoon als de schrijfstijl en de fantasie wereld. Discord (Cordi) Jones is een pittige persoonlijkheid die confrontaties niet uit de weg gaat ook al heeft ze dat meerdere keren moeten bekopen met pijnlijke verwondingen. Ze kan zichzelf helen, dat is een prettige bijkomstigheid, maar ze is niet immortal. Daarom heeft haar baas besloten dat ze een bodyguard nodig heeft. En zo begint dit boek, met de kennismaking tussen Nick en Cordi. Cordi is niet blij met deze verandering en vind een ‘babysitter’ onnodig, maar kan er weinig tegenin brengen, het i...

Het is even geleden dat ik een NMCoT heb geschreven. Dat wil helaas niet zeggen dat dit het enige boek is dat not my cup of tea was de afgelopen tijd, maar het is er wel eentje waar ik heel lang op heb gewacht, één die ontzettend hoge ogen scoort op Goodreads en ééntje die mij even enorm aan mijzelf deed twijfelen. Not My Cup of Tea Titel:  The Winner’s Curse Auteur:  Mari Rutkoski Serie: The Winner’s Trilogy #1 Genre: Young Adult, Fantasy Gepubliceerd: maart 2014 Winning what you want may cost you everything you love… As a general’s daughter in a vast empire that revels in war and enslaves those it conquers, seventeen-year-old Kestrel has two choices: she can join the military or get married. But Kestrel has other intentions. One day, she is startled to find a kindred spirit in a young slave up for auction. Arin’s eyes seem to defy everything and everyone. Following her instinct, Kestrel buys him—with unexpected consequences. It’s not long before she has to hide he...

Genoten heb ik van dit allerlaatste deel van Piper, Ash en Lyre hun verhaal! En ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe origineel deze serie wel niet is! Zoveel verschillende dingen waarover ik nog nooit heb gelezen of van heb gehoord, heerlijk. Het is één van de nadelen van veel lezen. Op een gegeven moment heb je alles wel al een keer gehad en wordt het steeds moeilijker om iets origineels te vinden. En dan is het juist zo geweldig als er toch weer een boek in je handen komt dat je weet te verrassen met iets nieuws. Annette Marie is dat zeker gelukt. En het is haar ook gelukt mij weer te laten genieten van lezen. Unleash the Storm heb ik gewoon verslonden; ik kon telkens niet wachten om verder te gaan. Piper is enorm gegroeid in deze 5 boeken en krijgt haar ‘gaven’ steeds beter onder controle. Maar het interessante is dat ze ondanks dat ze steeds sterker wordt en vijanden kan verslaan, ze niet altijd de winnende hand heeft en het ook wel eens op moet geven en een ander het moet...

Het 3e en laatste deel. Ik heb er een jaar op moeten wachten, en naar uit gekeken, en eindelijk was hij er dan. De auteur brengt ons op een hele originele wijze, zij het summier, weer op de hoogte van het gebeurde in de voorgaande boeken en met dit begin vertelt ze me weer een heel eind in het verhaal, maar het is niet genoeg om me helemaal weer bij te krijgen. Pas vanaf het moment dat Alexa besluit Rylan te gaan redden en ze samen met Elijan richting Danssii vertrekt was ik helemaal weer geïnvesteerd in het verhaal. Dit komt vooral omdat we in een omgeving terecht komen, en mensen ontmoeten, die we nog niet eerder gezien hebben. Het is nieuw en daardoor wordt er geen aanslag gepleegd op mijn geheugen. Ik vind het echt heel erg jammer, maar ik merk dat mijn leesplezier afneemt als ik niet meer precies weet wie wie is en hoe de vork nog maar weer in de steel zit. Ik wil best een eerste deel van een serie over lezen, dat is ook pas sinds kort trouwens, maar ik ben echt niet van plan om t...

* deze review bevat een kleine spoiler * Mijn eerste kennismaking met deze serie was een beetje teleurstellend, maar met elk boek werd het ietsje beter en dit laatste deel was wat mij betreft de beste van de drie. We starten dit boek een maand na de verschrikkelijke gebeurtenis in The Faerie Prince . Violet weet dat lord Draven de Fae wereld ingenomen heeft, maar heeft geen idee van de grote rol die ze daarin zelf gespeeld heeft. Het enige wat op dit moment belangrijk voor haar is, is het terug krijgen van haar geheugen. Ze kan zich bijna niets meer herinneren, ook niet van de jongen wiens brief ze bij zich draagt. Deze wending zorgde voor een heel andere verhaallijn en het maakte dit het leukste en vooral meest volwassen boek van de drie. Violet bekijkt de wereld ineens met heel andere ogen en alles wat voor haar geheugenverlies belangrijk was is ze vergeten. Daardoor heeft ze ineens meer oog voor de mensen om haar en hun gevoelens, en is ze niet meer zo bezig met zichzelf te bewijzen...

Het is iets meer dan 2 jaar geleden dat ik Plague Town van Dana Fredsti gelezen heb en ik genoot zo van dat boek dat ik niet kon wachten tot deel 3, Plaque World , uit zou komen zodat ik de laatste 2 achter elkaar door kon lezen. Toch heeft het na het verschijnen van het laatste deel anderhalf jaar geduurd voordat ik verder ging met Ashley Parker’s verhaal. Niet omdat ik er geen zin in had hoor, nee ik had juist heel veel zin om weer met Ashley de zombie wereld in te duiken, maar elke keer als ik in deel twee begon kwam het me allemaal zo vreemd voor. Ik wist bijna niks meer van het voorgaande boek en kon me heel veel personages niet meer voor de geest halen. Dus besloot ik uiteindelijk deel 1 overnieuw te lezen zodat ik Ashley’s verhaal af kon sluiten. Plague Nation gaat verder waar we in Plague Town gestopt zijn en het gaat eigenlijk op dezelfde voet verder. Onze Wild Cards moeten het quarantaine gebied zombie vrij zien te maken en dat lukt ze aardig totdat hun werk ges...