Mijn eerste kennismaking met deze serie was een beetje teleurstellend, maar met elk boek werd het ietsje beter en dit laatste deel was wat mij betreft de beste van de drie.
We starten dit boek een maand na de verschrikkelijke gebeurtenis in The Faerie Prince.
Violet weet dat lord Draven de Fae wereld ingenomen heeft, maar heeft geen idee van de grote rol die ze daarin zelf gespeeld heeft. Het enige wat op dit moment belangrijk voor haar is, is het terug krijgen van haar geheugen. Ze kan zich bijna niets meer herinneren, ook niet van de jongen wiens brief ze bij zich draagt.
Deze wending zorgde voor een heel andere verhaallijn en het maakte dit het leukste en vooral meest volwassen boek van de drie.
Violet bekijkt de wereld ineens met heel andere ogen en alles wat voor haar geheugenverlies belangrijk was is ze vergeten. Daardoor heeft ze ineens meer oog voor de mensen om haar en hun gevoelens, en is ze niet meer zo bezig met zichzelf te bewijzen.
Ik keek verschrikkelijk uit naar het moment dat ze Ryn voor het eerst weer zou zien en was vooral benieuwd naar wat voor draai de schrijfster daaraan zou geven. Gelukkig heeft ze niet de makkelijkste weg genomen en dus kregen we geen onmiddellijke herkenning of liefde op het eerste gezicht oid. Nee, Ryn is voor Violet een vreemde en niet anders dan iedereen. Omdat ze samen moeten werken tegen Lord Draven bouwen ze een voorzichtige vriendschap op en ook al was ik blij dat we niet weer irritant verliefd gedrag van Violet kregen, ik had te doen met Ryn. Maar ook hij pakte het op een volwassen manier aan en daar had ik wel respect voor.
De uiteindelijke strijd met Lord Draven bereiken we via een aantal onverwachte, leuk wendingen en het lijkt een spannende strijd te worden, maar zoals zo vaak is het sneller voorbij dan je verwacht had en dat is toch een tikje teleurstellend.
Kort samengevat:
Deze serie begon niet zo goed voor mij.
Violet was een leuke meid totdat ze verliefd werd, toen was het gedaan met de pittige tante die we in het begin hadden leren kennen. En Nate, de jongen waar ze verliefd op werd, kon ik niet helemaal peilen en daardoor vond ik hem ook niet echt leuk.
Ook al had ik mij er min of meer al bij neergelegd dat ik niet verder zou gaan met deze serie, de interacties tussen Ryn en Violet aan het einde van deel 1 en de wetenschap dat hij in het volgende boek meer voor zou komen deden mij in een opwelling besluiten toch verder te gaan.
Gedurende het laatste boek groeit Violet uit van een personage dat alleen met zichzelf bezig is naar iemand met gevoel voor anderen en dat maakte vooral dat deel het meest leuke en boeiende van de drie.
Het mag dan een slechte start zijn geweest, ik ben blij dat ik me daar overheen heb gezet en verder ben gegaan anders had ik een erg leuk vervolg gemist.
Comments
Post a Comment