The Art of Color

Naadloos sluit  The Queen of Traitors aan op deel één. Er wordt geen woord verspild aan terugblikken. We vallen middenin in de scene waarmee we het eerste deel afsloten. Waarin Serenity een gevangene is van de Resistance en op het punt staat om gemarteld te worden. Maar ze zou Serenity niet zijn als ze zich, met een beetje hulp van buitenaf, uit de situatie weet te redden. Ze valt echter van de regen in de drup want ze ruilt de ene gevangenis in voor de andere. Het moment waarop we dan wel kunnen lezen wat er in het voorgaande boek is gebeurt heeft Laura Thalassa goed gekozen en uitgewerkt. Ik houd er wel van dat we het op zo’n manier voorgeschoteld krijgen. Kort maar krachtig, en daarna gaan we zonder omhaal verder. Verder met een verhaal vol geweld en passie. Het geweld komt van diegenen die de King en Serenity willen doden en er zijn momenten dat ze dat bijna lukt. Maar samen vormen ze een moordlustig duo wanneer ze aangevallen worden. Ze komen half dood, maar victorieus, uit ...

Dit boek viel me een beetje tegen. Het ene moment vond ik het erg leuk, om het daarna weer verschrikkelijk saai te vinden. Het plot is intrigerend en er zijn zeker wel een aantal situaties waarin de spanning oploopt, maar de echte actie waarop ik gehoopt had blijft achter. De wereld die de auteur schetst is bijzonder. De basis is vergelijkbaar met die van ons. Ze hebben mobilie telefoons, internet; eigenlijk is alles hetzelfde. Het enige wat anders is is dat mensen gaven hebben die op hun 16e door een Inquisitor ontsloten worden. Het hebben van 3 gaven is normaal, 4 tot 6 bijzonder, maar alle 7? Dat kan maar 1 persoon hebben: The Destroyer. De persoon waarvan verwacht wordt dat die de wereld gaat vernietigen. De reden waarom die persoon de wereld gaat vernietigen is een raadsel, maar iedere wereldburger is geleerd de Destroyer te haten. Er zijn zelfs hele legers Guardians om die ene persoon te vernietigen. Laat onze hoofdpersoon Libby nou de vermeende Destroyer blijken te zijn. En op h...

Voor mij is er niks fijners dan een complete serie achter elkaar lezen. En als ze dan ook nog naadloos op elkaar aansluiten is het helemaal geweldig. The Barrier Between is zo’n boek dat naadloos aansluit op zijn voorganger. We beginnen gelijk met een achtervolging, maar niet door degenen waarvan we het zouden verwachten. En we zijn ook niet in de verwoeste stad Seattle, maar dat was aan het einde van deel 1 al duidelijk. Zoey’s nieuw verworven gaven brengen ons plotseling van hot naar her zonder dat ze er wat aan kan doen. Ze weet wat ze triggert, maar ze kan ze niet manipuleren. Meestal komt ze op onschuldige plaatsen terecht en heeft het niet zulke grote gevolgen. Er is echter ook een geval waarin ze van de ene gevaarlijke scene in een andere, nog gevaarlijker scene, jumpt en dat was best bijzonder. Je zou denken dat je brein je altijd naar een veilige zone ‘denkt’. Blijkbaar werkt dat voor Zoey niet zo. Terwijl de magie in Zoey steeds sterker wordt en zich a...

The Heir is het 4e deel van de serie de Selection, maar gaat over de dochter van Maxon en America, Eadlyn. Eigenlijk was ik in de eerste instantie niet zo blij met Kiera Cass; waarom nou weer een vervolg terwijl Maxon en America een happy end hebben gekregen? En waarom weer een selectie??? Ja, het gaat dit keer over de dochter en niet weer over Maxon en America maar dan nog, het had van mijn niet gehoeven. Toch werd ik nieuwsgieriger en nieuwsgieriger naar dit verhaal, vooral omdat men er toch wel over te spreken is. Ik besloot daarom een poging te wagen. Het was leuk om te zien dat Maxon en America uitgegroeid zijn tot volwassen mensen. Ze zijn nu ouders van 4 kinderen en regeren samen. Ze hebben goede dingen gedaan voor het land waaronder de verwijdering van het kaste systeem. Het wordt echter al snel duidelijk dat sommige groepen binnen de bevolking nog altijd leven naar het kaste systeem. Dat zorgt voor de nodige opstanden en rellen. Om de bevolking af te leiden van hun ontevredenh...

Dit vervolg gaat op hetzelfde punt en naadloos verder met het verhaal van Bethany en haar groep overlevenden. Bethany is door het akelige en hartverscheurende einde van deel 1 nog afstandelijker en harder geworden en dat is heel begrijpelijk. Ze zit vol wrok en is vastbesloten zich te wreken op de aliens. Hoe, dat weet ze nog niet, maar dat het gaat gebeuren staat voor haar vast. We volgen de groep tijdens hun tocht van schuilplaats naar schuilplaats en tijdens hun zoektochten naar voedsel, medicijnen en overlevenden. Helaas komen ze er al snel, en op een wel zeer gruwelijke manier, achter dat niet alle overlevenden zijn wat ze lijken. Taken Over is nog gruwelijker en bloederiger dan zijn voorganger. Ook Bethany maakt van dichtbij mee hoe het voelt om prooi te zijn van een alien. Het was een verschrikkelijk pijnlijk moment. Maar wat er daarna gebeurt vond ik eerlijk gezegd nog veel gruwelijker. Het is echter de enige manier om haar in leven te houden en het bloeden te stelpen. Brrr al...

Ook dit is weer een heerlijk vlot boek met een lekkere schrijfstijl. Het is alsof we in een rollercoaster zitten want we vallen van de ene gebeurtenis in de andere en de verrassende plot wendingen houden je op je tenen. Wat ook verrassend is, maar zo langzamerhand ook een beetje irritant, is dat Adriana bijna niks kan. Ik wist dat natuurlijk al van het vorige boek, maar meestal groeit een hoofdpersoon door de omstandigheden waar in hij/zij zich bevind, maar dat kan ik van haar helaas niet zeggen. Negen van de tien keer heeft ze hulp nodig of laat ze zich weer kidnappen. Keldrin is de jongen waar Adriana’s hart naar uit gaat, maar hij is niet mijn keuze. Hij is niet de beschermende jongen die ik achter hem had gezocht. Hij laat zich te snel aftroeven en neemt niet gauw het heft in eigen hand. Hij is te soft en zijn verliefdheid op Adriana is voor mijn gevoel meer een kalverliefde. Ik zie hem dan ook niet zo zitten als romantische ‘tegenspeler’. Nee, geef me dan Xander m...

Over dit laatste boek in de serie heb ik langer gedaan dan ik verwacht had. Ik werd telkens nogal afgeleid door alles en iedereen om mij heen. Dat was niet hun schuld. Nee, ik raakte zo langzamerhand een beetje geïrriteerd van de herhalingen; de kleine opmerkingen die zich eigenlijk door de hele serie heen bleven herhalen. Dat je herhalingen tegen gaat komen als je een serie achter elkaar leest is normaal, daar kan ik wel doorheen prikken. Maar dit waren van die lullige herhalingen. Ik kan zo niet echt een voorbeeld uit het boek naar boven halen, ik heb er teveel gelezen en ze van ellende diep weggestopt denk ik En er waren ook steeds vaker langdradige stukken. Er is bijvoorbeeld een scene waarin Jessa na een gevaarlijke missie terug gebracht wordt naar  haar groep. Braxton is helemaal buiten zichzelf dat Jessa weg was, we horen hem in de verte brullen en de grond trilt van zijn agressieve gedrag. Dat maakt je dood nieuwsgierig naar hoe je hem aan zult treffen. Maar voordat we dat ...