Boeken over fatale ziektes sla ik meestal over. Ik kan er niet tegen.
Maar de samenvatting van dit boek trok me toch wel aan en met een knoop in mijn maag begon ik te lezen.
En ja hoor, zoals ik al verwachtte is het een tranen trekker.
Het is zo pijnlijk en triest, ik heb menig traantje weg moeten pinken.
Maar het was af en toe ook grappig en humoristisch want Andy liet zijn laatste weken niet teveel leiden door zijn ziekte en liet zijn vrienden allerlei vreemde opdrachten uitvoeren.
Naast Andy ging mijn gevoel ook uit naar Seth. Ik had met hem te doen.
Hij lag zo ongelofelijk met zichzelf in de knoop; met het onafwendbare verlies van Andy maar ook met zijn gevoelens voor Andy’s vriendin Emily die hij al heeft vanaf het moment dat hij haar voor het eerst zag.
Het verhaal wordt verteld vanuit de oogpunten van Andy, Seth en Emily.
Van alle drie de kanten lezen we hoe ze proberen om te gaan met de pijn en het verdriet die deze fatale ziekte met zich mee brengt.
Ik zag er best tegenop om dit boek te lezen maar ik ben blij dat ik het gedaan heb!
Comments
Post a Comment