Eind vorig jaar had ik mij min of meer voorgenomen om een aantal series op mijn TBR lijstje te tackelen. Series die al compleet zijn welteverstaan, want er is niets heerlijker dan een goede serie boeken achter elkaar te lezen.
Het is af en toe wel een beetje intimiderend, want zeg nou zelf, je moet wel lef hebben om te beginnen aan een serie van 6 á 7 delen die je achter elkaar uit wilt lezen.
Vampire Academy pakte geweldig goed uit, ik kon niet stoppen en was blij dat ik alle delen op mijn eReader had staan, en ook Darkness before Dawn was een leuke, zij het met ‘maar’ 3 boeken, korte serie.
De 1e twee delen van de Rising Trilogy waren eveneens leuk, maar ik haakte af bij het derde deel, lees hier waarom.
En toen begon ik aan het 7-delige avontuur van de Soul Screamers . . . . .
Soul Screamers is het Young Adult debuut van Rachel Vincent, maar haar echte debuut was de urban fantasy Shifters.
Het is al weer 3½ jaar geleden dat ik Shifters heb gelezen en het is en blijft één van mijn favoriete series. Na al die jaren denk ik nog regelmatig terug aan Faythe, Marc en Jace en de laatste tijd steeds vaker want er is een spin off uitgekomen. Een New Adult met een andere heldin en . . . . . Jace. YAY!!
Ik hoop dat die nieuwe serie net zo spannend, avontuurlijk en sexy wordt als zijn voorganger en net zo’n kick ass heldin heeft.
Maar genoeg over Shifters, nu moet ik het gaan hebben over Soul Screamers.
Ik had zo gehoopt dat ook deze boordevol spanning en avontuur zat en dat Kaylee net zo’n stoere meid was als Faythe, maar jammer genoeg moet ik zeggen dat ik My Soul to Take ongelofelijk saai vond.
Hij was mysterieus, één van de redenen waarom ik doorlas want ik moest gewoon weten hoe het nou zat en hoe het af zou lopen, maar op de momenten dat het er op aan komt vond ik het totaal niet spannend. We zitten dan vast in Kaylee’s hoofd omdat ze niets anders kan doen dan proberen haar schreeuw binnen te houden, meestal uit een gevoel van schaamte en soms uit pure noodzaak.
De instant relatie tussen Nash en Kaylee maakte het er ook niet beter op. Als het om een stand-alone of de 1e van een twee-delige serie gaat vind ik een intant love niet erg, soms vind ik dat zelfs leuk, maar na een paar hoofdstukken in het eerste deel van een 7-delige serie?? Nee, dat haalt voor mij de hele romantische spanning weg en daar hou ik nou juist zo van.
Ze zullen in de volgende delen wel tegen van alles en nog wat aanlopen dat hun relatie onder druk zet, maar dat haalt het niet bij een relatie die over een aantal delen opgebouwd wordt met een haat/liefde verhouding.
Daarnaast had ik moeite met het soul screamers concept.
Ik ben er nog steeds niet achter wat nou het doel is van de soul screamers. Het enige goede is dat Kaylee en Nash samen een soul terug kunnen ‘drukken’ en zo de persoon kunnen redden, maar dat mag niet en heeft daarnaast weer dodelijke consequenties.
In haar eentje kan ze alleen maar ‘zingen’ voor een soul . . . . . ‘gezellig’!
Gelukkig ziet ze zelf ook niet echt iets positiefs aan haar gave dus ik ben niet de enige.
Meer dan 3½ ster kan ik helaas niet geven voor My Soul to Take.
Ik had gehoopt op meer en om weer een geweldige serie van mijn TBR lijstje te kunnen strepen, maar het is heel waarschijnlijk dat mijn avontuur met Soul Screamers hier stopt.
Comments
Post a Comment