The Art of Color

Ik ben blij dat ik deze tweedelige serie ben gaan lezen want ik heb er meer van genoten dan ik verwacht had. Dat neemt niet weg dat er dingen zijn die ik graag anders had gezien. De romance bijvoorbeeld. Die was er niet/nauwelijks. Het bleef boeiend om te gissen naar wie uiteindelijk de prince consort zou worden; iedereen leek in aanmerking te komen, zelfs een nieuwe man van buitenaf, maar Eadlyn had het veel te druk met de politieke strubbelingen om te veel aandacht aan haar suitors te kunnen besteden. Daardoor waren er maar heel weinig dates en dat resulteerde dus in weinig tot geen romantische interacties. De uiteindelijke ‘winnaar’ was wie ik hoopte, maar hun momenten samen en de ontdekking van hun liefde voor elkaar, deed mijn tenen niet krullen dus wat dat betreft blijft dit boek behoorlijk achterwege. En toch kon ik hem niet weg leggen. Voor een romantisch persoon als mij is dat best bijzonder want zonder dat bleef er weinig over. Dat ik het toch goed genoeg vond om ...

Het eerste wat ik dacht toen ik de proloog van The Queen of All that Lives las was: god, laat dit een leuke, knappe man zijn waarop ze verliefd wordt. Ik gunde haar een nieuw, gelukkig leven ver weg van de man die haar zo lang weggestopt heeft omdat hij haar niet wilde verliezen. Maar het loopt natuurlijk niet zoals ik dacht en hoopte. Zodra ze haar ogen opent en een beetje op de hoogte is gebracht van haar omstandigheden komen we erachter dat ze de ene kooi inruilt voor de andere. En dan komt de moordlustige Serenity naar boven. Het is een verschrikkelijk hard en bloederig begin van het boek. Na al die jaren van absentie is ze nog steeds een speelbal in de wereld-oorlog. En misschien nog wel meer dan voordat ze uit haar lange slaap ontwaakte. De mensheid heeft een symbool van haar gemaakt. Het symbool van de vrede. Ze komt terecht in een wereld die compleet anders is en er is niets of niemand die ze nog kent uit haar oude leven, alleen de King. Ik bewonderde Serenity. Ik bewonderde da...

Ruined las ik twee jaar geleden voor het eerst en mijn gevoelens over dat boek zijn niet veranderd na het herlezen ervan. En met een opgefrist geheugen kon ik beginnen aan het vervolg. We gaan naadloos verder in Embraced. Jax en Samantha zijn ontsnapt aan het lot wat hen te wachten stond, maar een nieuw probleem dient zich al snel weer aan. En de belofte die Samantha gedaan heeft aan het einde van deel 1 heeft ook grote gevolgen. Het maakt haar een target voor zowel de hemel als de hel. Ook Jax deed een belofte, maar die heeft invloed op hun relatie Het is een belofte die ze maar moeilijk na kunnen leven en het drijft de sexuele spanning tussen hem en Samantha alleen maar verder op. Niet goed want als ze toe geven aan hun gevoelens zijn de gevolgen niet te overzien. De combinatie van demon en mens in 1 lichaam blijf ik facinerend vinden. De dynamiek tussen die twee en de gevoelens die steeds meer door elkaar gaan lopen maken Azirak de demon steeds menselijker terwijl Jax steeds demoni...

Bij het zien van de cover van dit derde deel had ik al een vermoeden. En ja, het klopet inderdaad, Ryker komt in het grootste gedeelte van dit boek niet voor. Na het einde van deel 2 was het een beetje te verwachten maar toch… Ik had anders gehoopt. Gelukkig krijgen we wel een paar hoofdstukken vanuit zijn pov. Het zijn niet de meest vrolijke, hij bevind zich namelijk in de handen van de meedogenloze demon Vadik, maar het is wel leuk om even in zijn huid te kruipen. De meeste tijd brengen we door met Zoey en Sprig in het laboratorium van het DMG. Dat is ook geen vrolijke plek want ze worden onderworpen aan gruwelijke expirimenten. En de dingen die we daar te zien krijgen rijzen je de haren te berge. De fae mogen dan geïnfiltreerd zijn in onze menselijke wereld en niet allemaal goed in de zin hebben, dit gaat veel te ver. De man die zich dokter noemt en het doet in naam van de mensheid heeft zelf geen greintje menselijkheid meer over. Hij is de verpersoonlijking van Dr. Frankenstei...

Het tweede boek van deze serie, Taken Over, was al een stuk beter dan zijn voorganger. En gelukkig zette die trend zich voort. Ik had er verschrikkelijk veel moeite mee om dit laatste deel weg te leggen. Het blijft spannend want het lijkt er op dat niemand iets tegen de veel sterkere, vindingrijkere vijand in kan brengen. De beesten die ze inzetten om de mensheid te decimeren zijn gruwelijk. Ze zijn verschrikkelijk sterk en komen in allerlei soorten en maten. Ook in dit boek zitten weer twists & turns die we niet aan zien komen. En daarnaast moest ik echt een paar keer slikken om die verschrikkelijke kikker in mijn keel weg te krijgen. De verliezen stapelen zich op. En ik vind het verschrikkelijk knap dat Bethany ondanks dat op de been blijft en onverminderd door blijft vechten. Zo halverwege het boek krijgen we ineens de pov van Cade en ook al vond ik dat leuk, ik vond het een beetje vreemd dat hij nu pas zijn kant van het verhaal kwam vertellen. Maar al snel werd duidelijk waarom...

Na het ontzettend leuke boek Reckless wilde ik heel erg graag Speechless lezen. De personages die in dat boek een hoofdrol gaan spelen hadden mij geïntrigeerd. Maar ik vond dat ik deel 2 niet over mocht slaan dus begon ik daar eerst in. En wat was die leuk!!! Hij is echt totaal anders dan zijn voorganger, in alle opzichten. Maar ook dit keer genoot ik van Pier 70 en zijn eigenaren en werknemers. Fearless verteld het verhaal van Dare en Noah. Ze zijn elkaars ‘the one that got away’ en hadden nooit verwacht elkaar ooit nog weer te zien. Het toeval, het huwelijk van Cam en Gannon, brengt ze na 15 jaar samen op een cruise schip en, of het zo moet zijn, ook nog in dezelfde hut. Dare zit vol wrok over de misgelopen relatie met Noah. En Noah is nog steeds verbolgen over het onverwachte vertrek van Dare. Het mag dan 15 jaar geleden zijn, ze zijn elkaar nooit vergeten. Er is niemand die de plek van de ander in kan nemen. Wat dit boek zo anders maakt dan Reckless is natuurlijk de ver...

Al drie keer eerder deed ik een poging om dit boek te lezen. En al die pogingen mislukten. Elke keer was er wel iets waardoor ik niet verder wilde. Toch was ik nog niet bereid om het definitief op te geven want hij leek me toch wel erg leuk. Hij kwam weer onder mijn aandacht door de uitkomst van het 3e boek en ik besloot het voor de laatste keer te proberen… En voor ik het wist was ik 80 bladzijden verder. Ik vind het nog steeds erg jammer dat het niet in de ik-vorm geschreven is, één van de redenen waarom ik het tijdens een eerdere poging opgaf, maar na een tijdje was ik daar toch grotendeels aan gewend geraakt. Wat ik wel heel erg leuk vind is dat we ook de pov van Aelyx krijgen. Dat was een verrassing want zo ver was ik nog nooit gekomen . De wereld die de auteur schetst is interessant. Al twee jaar lang weet de wereld van het bestaan van Aliens doordat ze contact met ons zochten. In die twee jaar hebben ze de mensheid op hun hand weten te krijgen. En om ons nog meer vertrou...

Dit laatste deel gaat zonder omhaal verder met waar we gestopt zijn in Demon King. Adriana is weer terug in het demon kasteel, en het is erg lastig wie ze wel of niet kan vertrouwen. Ik had met haar te doen eerlijk gezegd. Ze heeft zo’n rotsvast geloof in haar familie. Ze wil niet anders dan geloven dat ze goed zijn en het goed met haar voor hebben. Maar ze wordt keer op keer door ze teleurgesteld. Ze word zelfs door ze als onderhandelingswapen wordt gebruikt. Op die momenten zie je een meisje dat snakt naar de liefde van haar vader en broer. Een meisje dat de liefdevolle zorg van een moeder gemist heeft, en niet een demon. Nou is ze in mijn ogen nooit een echte demon geweest. Ze heeft normen en waarden als die van ons mensen. Dat komt vooral omdat ze door haar vader beschermd en liefdevol opgevoed is, iets wat totaal niet rijmt met de man die wij te zien krijgen. En terwijl ze samen met anderen probeert de menselijke wereld te beschermen tegen haar eigen vader wordt ze heen en we...