The Art of Color

Nu ik alle drie de boeken gelezen heb kan ik zeggen dat dit een serie is die met elk boek leuker wordt. In het begin had ik een klein beetje moeite met Genevieve (de namen die ze onbekenden gaf vond ik irritant en hoe langer die bleven hangen, des te meer ging ik mij irriteren) en het was 1 van de redenen waarom ik er de 1e keer na een tijdje weer mee stopte. Maar nu kan ik zeggen dat ik blij ben dat ik de 2e maal doorgezet heb. Dit laatste deel was het allerleukst omdat we samen met Gen naar de hel gaan. Veel boeken hebben mij al meegenomen naar die uitzichtloze plek, maar het is telkens weer een verrassing hoe de onderwereld er vanuit het brein van een andere auteur uit ziet. Ook dit keer werd ik niet teleurgesteld en kregen we een originele wereld voorgeschoteld. Na de geslaagde missie in de hel heeft Genevieve nog een lange, zware en emotionele weg te gaan en wanneer we dan uiteindelijk aan het einde aankomen wordt het verhaal ineens een afgeraffeld. Zo zitten we nog middenin de oo...

Van Sarah Fine’s Guards of the Shadowlands was ik enorm onder de indruk en was daarom vast van plan om meer van haar te gaan lezen. Maar het bleef er een beetje bij. En na het lezen van Marked vraag ik me af waarom? In haar serie GotS wist Sarah Fine een hele originele, bijzondere wereld te creëren en daar is ze met dit boek ook weer in geslaagd. Dit keer is het echter niet een combinatie van hedendaags en fantasy maar van dystopian en fantasy. De dystopische setting is heel bijzonder; het speelt zich af in het half ondergelopen Boston waar men zich verplaatst met watervoertuigen. Door de enorme armoede, het met bacterieën van allerlei ziekten bevuilde water en de daardoor vele zieken is er een ware handel ontstaan in organen. Dat bemoeilijkt het werk van Cacy, een paramedic, want zodra ze een oproep krijgt bestaat het gevaar dat de piraten er eerder zijn dan zij en de organen stelen van de slachtoffers. En voor haarzelf levert het ook een eorm gevaar op. Eli en zijn zus zijn naar...

De laatste van de serie. Jammer, want ik heb genoten van zowel de eerste als de spin off. Dit keer volgen we Miranda, de witch, en haar liefdesperikelen. Maar daar gaat het natuurlijk niet alleen over. Nee, Miranda’s zus wordt vermist. Het is alleen de vraag of ze wel echt vermist is of dat ze zich schuil houdt met de jongen waarvan ze denkt te houden en die haar moeder niet goedkeurt. Dat blijft heel lang een mysterie en ondertussen gebeuren er een hoop andere, veel nare, dingen die meer en meer betrekking lijken te hebben op Miranda en haar zus. In Midnight Hour krijgen we 3 point of views en voor mij was dat toch een klein minpuntje. Miranda’s pov? Tuurlijk, die wil ik lezen. Perry’s pov? Zeker weten! Shawn’s pov? Nah, hoeft voor mij niet. Niet dat ik Shawn niet leuk vond ofzo, maar three is a crowd De geesten blijven een grote rol spelen in deze serie want ook witch Miranda krijgt er mee te maken, en toch was het weer anders dan in de voorgaande boeken. ...

Zo terug kijkend op dit boek realiseer ik mij ineens dat het net is alsof ik vanaf deel 1 één lang verhaal heb zitten lezen. Geen introductie, geen herhalingen, hoogstens een tussen neus en lippen door geplaatste opmerking over iets wat in het eerste deel gebeurd is. Zou ik deze serie met grote tussenpozen lezen dan zou ik dat wat minder vinden, dan wil ik graag weer op de hoogte gebracht worden, maar in dit geval is het wel lekker. We gaan verder waar we gebleven zijn en krijgen een glimp van Integrity’s nieuwe leven als reddingswerker. Maar dat wordt al snel weer verweven met de Sidhe wereld door een bijzondere ontdekking die ze doet. En Integrity zou Integrity niet zijn als ze zich niet vol overgave in het gevaar en avontuur zou storten. Honor Bound is een rollercoaster aan intriges, twists & turns en benarde situaties. Op het romantische vlak heeft het wat minder te bieden maar dat is niet zo heel erg, de spanning tussen Byron en Integrity maakt dat helemaal goed. Eerlijk...

Dit is me nog niet eerder overkomen. Dat ik het eerste deel van een serie met redelijk plezier uitlees om daarna deel 2 na 50 bladzijden vol frustratie aan de kant te smijten. En ik baal er niet eens van. Ik was er zo ontzettend klaar mee….. Zat was ik van de (quasi grappige) slang die Charlie uit de mond komt. Het was dat taalgebruik dat me steeds meer begon te irriteren. Ook in deel één gebruikte ze die slang, maar dat hadden de dames auteurs enorm opgeschroefd in het begin van dit boek. Ik houd best wel van slang en vreemde, over the top grappige, opmerkingen op zijn tijd, maar als je dat op bijna elke bladzijde (en soms meerdere malen) tegenkomt dan is het voor mij teveel van het goede. Tel daar bij op Charlie’s crush op Ryder en haar fan-girl achtige gedrag….. over en uit. Jammer want dit verhaal heeft echt wel een goede basis. Ik wil niet met een beschuldigende vinger naar Leia Stone wijzen, maar dit is niet de schrijfstijl zoals ik die van Jaymin Eve gewend be...

Alhoewel ik min of meer besloten had niet verder te gaan met deze serie, deel 1 viel me toch wat tegen, was het eerste boek dat ik oppakte in 2017 het vervolg op Rain . Het was een combinatie van niet weten wat te lezen en de onbedwingbare dwang naar een zombie verhaal. Aangezien ik nog steeds geen nieuwe, veelbelovende serie in dat genre heb gevonden viel de keus op Storm. Alles beter dan niks En ik moet zeggen, het was beter dan ik dacht. Misschien wel omdat mijn verwachting nu niet zo hoog lag als bij het eerste boek. We vallen meteen met onze neus in de boter wanneer Alex besluit op een missie te gaan die gedoemd lijkt te mislukken. Ook Lucy ziet zijn tocht niet zitten en ze krijgt gelijk wanneer hij in groot gevaar terecht komt en daardoor gescheiden wordt van Lucy en hun veilige boot. Vanaf dat moment komen we in een rollercoaster terecht die ons mee neemt van hot naar her en waarbij onze hoofdpersoon vaker wel dan niet in de problemen komt. Hij vind een nieuwe groep waarbij ...

Wauw, wat een geweldig vervolg. Hij is nog beter dan zijn voorganger en die vond ik al erg goed! Normaal gesproken houd ik er niet zo van als er tussen twee delen tijd ‘verdwenen is’ maar in dit geval had ik er een klein beetje op gerekend. Misschien vond ik het daarom niet zo erg, omdat ik er op voorbereid was, maar het paste ook bij het einde van het eerste deel. Wat ik ook erg leuk vond is dat de schrijfster niet bleef hangen in de gevoelens van Kenzie voor Sebastian en Jonah. Integendeel zelfs. Een hele verrassende ontwikkeling, eentje die ik niet verwachtte maar die Kenzie in mijn ogen nog sterker maakte dan ze al is Natuurlijk komen de twee sexy weerwolven na verloop van tijd wel weer opdraven. Gelukkig wel! Ik zou diep teleurgesteld zijn als dat niet zo was. Maar ook nu laat ze zich niet leiden door haar gevoelens, ook al blijken ze niet helemaal verdwenen te zijn. In dit boek komen we erachter hoe het kan dat Kenzie een weerwolf is en dat was voor mij niet echt een v...