The Art of Color

Na deel 1, RecruitZ, keek ik er naar uit om het tweede deel te lezen. Omdat het een totaal andere wereld is, de wereld na de zombies, een nog niet eerder door mij gelezen plot. Ik hoopte op nog meer spanning, bloed en goor, maar helaas was AlibiZ minder leuk. Ik betrapte mij erop dat ik zelfs stukken begon over te slaan. Het was onverminderd spannend, maar er werd meer en meer de nadruk gelegd op het politieke aspect, iets wat mij gewoon niet aanspreekt. Daarnaast begon Preston mij af en toe te irriteren. Hij is het eens met alles wat Rebekah zegt; al haar ideeën zijn geweldig en worden uitgevoerd. Hij is echt geen doetje, maar hij had toch wat meer alpha male in zich mogen hebben. Meer zijn eigen mening door mogen drukken, meer op zijn strepen mogen staan. Er wordt ook enorm veel gediscussieerd over wat ze van de ontwikkelingen vinden, wie ze denken dat er achter zit etc. etc. Veel te veel naar mijn smaak. Ik houd van actie en tempo in een verhaal en dat werd daardoor enorm gedrukt. E...

Not My Cup of Tea, waarom? Wat kan het toch raar lopen. Ik dacht eerlijk gezegd dat dit boek van Tracey Ward een sure thing zou zijn. Ik genoot immers volop van haar zombie series Quarantained en Survival. Dit boek voelde echter als een koude douche. Na de eerste paar bladzijden begon ik hem al een beetje te knijpen maar dacht nog ‘gewoon doorgaan, het is tenslotte een Tracey Ward’. Maar na 3 hoofdstukken hield ik het voor gezien. De schrijfstijl was totaal niet naar mijn smaak, veel te bloemrijk. Dat is niet de schrijfstijl die ik van de auteur gewend ben. Het was altijd recht voor zijn raap, lekker vlot en niks geen poespas. Het begon me op mijn zenuwen te werken en dan is het voor mij over en uit. Wel heel erg jammer want de samenvatting klinkt verschrikkelijk interessant en ik was er heel nieuwsgierig naar hoe die bijzondere wereld in elkaar zou steken. Helaas, ik zal het nooit te weten komen.

Wow…..wat een ongelofelijk boek! Toen ik er aan begon wist ik eigenlijk niet eens precies meer waar het over ging. Mijn gedachten gingen in de richting van zombies omdat ik hem samen met andere zombie boeken op mijn ereader had gezet, maar nee, het is een heel ander verhaal. Saai In het begin vond ik het niet eens een heel leuk boek. Hoofdstuk aan hoofdstuk zaten we in het hoofd van onze hoofdpersoon Lacey, iets wat ik altijd heel saai vind. Zonder dialogen en interacties met andere mensen verveelt het me al gauw. Maar de situatie waarin Lacey zich bevind is zo ongelofelijk interessant en boeiend dat ik ondanks dat door bleef lezen. Zo ingespannen zelfs dat ik alles en iedereen om mij heen vergat. Irritant De komst van Madison in het verhaal verwelkomde ik met open armen. Eindelijk een teken van leven. Maar jee, wat vond ik haar irritant in het begin. Irritant omdat ze de vragen van Lacey, waarom ze bepaalde dingen deed, niet beantwoorde terwijl Lacey er net zoveel recht had want ...

We beginnen 6 maand later in Hollowmen en dat wat Remy in die 6 maand heeft moeten verduren is onbeschrijfelijk. Ik was er zelfs even misselijk van, iets wat me eigenlijk nooit overkomt, hoe bloederig en gruwelijk het ook is. Maar dit ging me echt veel te ver. En dat brengt meteen een aantal punten van kritiek bij mij naar boven. Remy is opgesloten in het laboratorium maar Laslo en Tatum, 2 vrienden van Remy, hebben in al die maanden niet één keer poolshoogte genomen hoe het met haar ging en aan wat voor onderzoeken ze onderworpen werd. Ja de beveiliging was opgeschroefd maar ze hadden alles op alles moeten zetten om dat te weten te komen. Het viel me nog het meest tegen van Laslo, de jongen die zegt van haar te houden. En dan het moment waarop de hel los breekt in de compound en iedereen wegvlucht, ook Laslo en Harlow . Ze hebben niet eens de moeite genomen om te kijken of ze bij Remy konden komen, of of ze überhaupt nog leefde. Werkelijk onbegrijpelijk! Het was te danken aan Remy...

Na de eerste ontdekking dat Servants of Fate geen complete serie is maar bestaat uit 3 boeken met elk een ander duo in de hoofdrol, ben ik over de teleurstelling heen. Ik begon dan ook fris en met een open mind aan het tweede deel Marked. Marked gaat over de broer en zus van respectievelijk Cacy en Eli uit deel 1. We weten al het één en ander van ze, maar het is toch altijd weer anders als je vanuit hun eigen gezichtspunt kunt lezen. Galena is een genius met een brein dat nooit stil staat. De manier waarop ze gebeurtenissen en gevoelens analyseert vond ik heel erg grappig, maar helaas deed ze dat alleen maar in het begin van het boek. Daarna kwamen we in een maalstroom terecht van mensen die het op haar gemunt hebben waardoor ze wel een hele bijzondere maatregel moet nemen om in leven te kunnen blijven. Declan is een paramedic maar ook een Ferry, één van de immortals die zielen naar de hemel of hel stuurt. Vanaf het allereerste moment dat hij Galena zag was hij al van haar onder de ind...

Ik val meteen maar met de deur in huis; Stripped Bare viel me heel erg tegen. Ik heb betere boeken gelezen van Heidi Mclaughlin. Dat lag niet aan de schrijfstijl of de setting maar aan de hoofdpersonen. En dan met name Finn McCormick. Wat een arrogante, zelfingenomen, verwaande kwast. Een selfmade billionaire die zich er helemaal naar gedraagt. Bah! Het enige lichtpuntje in zijn gedrag is zijn drang om Macey te helpen. Omdat ze uit zijn eigen woonplaats komt, omdat hij haar aantrekkelijk vind en haar de hele week tot zijn beschikking wil hebben voor sex. Hij koopt haar voor een week en Macey, ook al wil ze het liefst hard weg rennen, stemt er mee in want het is een ticket naar een beter leven voor haar en haar dochter. Ook in die week veranderd er weinig in Finn’s gedrag. Het draait allemaal om de seks en ook al zien we soms iets meer in hem, hij weigert er ook maar een haarbreed aan toe te geven of aan te denken. Macey daarentegen kan haar gevoelens niet de baas en dat irriteerde...

Voor ik aan het vervolg van A Court of Thorns and Roses begon las ik dat boek nog een keer over. Destijds was ik er zo van onder de indruk….. En mijn gevoel is niet veranderd. Wat een ontzettend goed boek!!! Ik was een tikkeltje geïntimideerd toen ik zag dat A Court of Mist en Fury, het vervolg, uit 626 bladzijden bestaat. Maar toen ik eenmaal begon had ik daar geen last meer van, ik stopte alleen maar als het echt moest, zo ontzettend goed en magisch vond ik het. En er gebeurt zo ontzettend veel….. Er waren dingen die ik aan zag komen, maar ook een hoop dingen die ik niet aan zag komen. Het heeft zoveel verrassende wendingen, zeer interessante personages, een intrigerende wereld en een schrijfstijl waar je een puntje aan kan zuigen. Ja, dat laatste is iets wat mijzelf verbaasde. In mijn recensie van deel 1 beschreef ik de schrijfstijl als ietwat bloemrijk, iets waar ik in de regel niet zo van houd. Dit keer had ik daar totaal geen last van, ik vond het meteen geweldig! Z...

Wederom storten we ons met Alex en zijn vrienden in een gruwelijk, spannend avontuur. Zal het ze lukken het Britse continent te bevrijden van de zombies, hybrids en patiënt zero? Het grote probleem is dat er nu nog een monster met dezelfde eigenschappen als patiënt zero bijgekomen is. Net zo snel en dodelijk. Maar Alex en zijn vrienden hebben niet veel tijd om daar bij na te denken, en angst voor te hebben, want ze worden weer geblackmailed door mensen van hogerhand. In het begin van deze serie vond ik Alex zijn aversie tegen alles wat met het leger te maken had een beetje overdreven, maar na alles wat we in deze 4 boeken hebben meegemaakt kan ik mij zijn standpunt heel erg goed voorstellen. Alex is gegroeid in deze serie. Hij groeide uit van een bange nerd die naast zijn werk alleen maar computerspellen deed, tot een jongen met inzicht, een gezond verstand en het lef om zichzelf in gevaar te brengen om anderen te helpen. Hij blijft een beetje zeuren over zijn lichaam en zijn lak aan s...

Het begin van dit tweede deel van Awakened maakte mij een beetje ongerust. We begonnen met een proloog van Ash, toen kregen we een hoofdstukje BEFORE met de pov van de maker van de zombies, een hoofdstuk AFTER met de pov van Liam en toen begon het NOW met de pov van Zoey. Voor iemand die helemaal niet houd van het wisselen van heden en verleden en meer pov’s dan twee was dit toch wel even een angstig begin. Maar gelukkig bleven we vanaf het hoofdstuk NOW in het heden en zat ik al heel snel weer diep in het verhaal. Zoey en Ash zijn ontsnapt uit de klauwen van Sekhmet en terecht gekomen in de Sanctuary, het toevluchtoord waarover ze al meer gehoord hadden maar waarvan ze niet zeker wisten of het bestond. De Sanctuary werd een beetje weerspiegeld als een hof van Eden, een geweldig toevluchtsoord, maar al snel komen de muren op Zoey af. Ze leven ondergronds, maar het is geen leven. Het is overleven zonder greintje plezier. En als één voor één mensen van de Sanctuary verdwijnen en doo...

Helaas ben ik van dit 4e en laatste deel helemaal vergeten een recensie te schrijven. Ik las het boek uit tijdens mijn blog pauze in december en of het daardoor is gekomen….. Wat de details betreft zal ik dan ook een beetje verstek moeten laten gaan (toch maar eens notities maken tijdens het lezen? *hint*), maar ik doe mijn best om nog wat goeds op ‘papier’ te krijgen. Wat me nog heel duidelijk voor de ogen staat is dat ik de humor van Integrity tot aan het einde toe niet echt kon waarderen, het was over the top in mijn beleving, maar iemand anders kan het misschien wel geweldig vinden. Nee, geef mij Bob de genie maar, die had leuke humor, die kreeg mij wel aan het lachen. Wat ik ook nog goed weet is dat er eindelijk wat actie op het seksuele front plaats vind tussen Integrety en Byron. 3,5 boeken lang heb ik daar min of meer op zitten wachten, mijn geduld werd aardig op de proef gesteld . Maar dat geeft ook heel duidelijk weer dat dat niet is waar het om draaide in...